نشاط زندگی

کلاغ لکه ننگی بود بر دامن آسمان و وصله ناجور بر لباس هستی و صدای ناهموار و ناموزونش خراشی بود بر صورت احساس. با صدایش نه گلی می‌شکفت و نه لبخندی بر لبی می‌نشست صدایش اعتراضی بود که در گوش زمین می‌پیچید.
کلاغ خودش را دوست نداشت و بودنش را. کلاغ از کائنات گله داشت.کلاغ فکر می‌کرد در دایره قسمت، نازیبایی‌ها تنها سهم اوست و نظام احسن عبارتی است که هرگز او را شامل نمی‌شود . کلاغ غمگینانه گفت:"کاش خداوند این لکه سیاه را از هستی می‌زدود و بالهایش را می‌بست تا دیگر آواز نخواند."
خدا گفت:"صدایت ترنمی است که هر گوشی آن را بلد نیست. فرشته‌ها با صدای تو به وجد می‌آیند. سیاه کوچکم! بخوان! فرشته‌ها منتظر هستند." و کلاغ هیچ نگفت.
خدا گفت:"سیاه چونان مرکب که زیبایی را از آن می‌نویسند و تو این چنین زیبایی‌ات را بنویس و اگر نباشی جهان من چیزی کم دارد. خودت را از آسمانم دریغ نکن." و کلاغ باز خاموش بود.
خدا گفت:"بخوان! برای من بخوان. این منم که دوستت دارم سیاهی‌ات را و خواندنت را."
و کلاغ خواند. این بار اما عاشقانه ترین آوازش را، خدا گوش داد، لذت برد و جهان زیبا شد.